Upravo mi ote rijec iz usta. Burli, sve sto imas u opremi, dakle ukljucujuci i najsitniji i najnevazniji dio je balansirano, pa samim tim ne smije, bukvalno ne smije biti upotrebljen nijedan nebalansirani kabl. Cak i kada sviras sa gitaristom, obavezno mu savjetuj da nabavi Di-Box da bi i on bio "balansiran". Svaka nebalansirana ili asimetricna veza unosi brdo smetnji u jedan sistem i samo jedan takav kabl moze izazvati uzasne probleme kojima ne mozes ni naslutiti porijeklo.

Balansirani ili tzv simetricni (simetrirani) kablovi imaju u unutrasnjosti dvije veze i masu, za razliku od nebalansiranih kablova, koji se sastoje od jednog voda i mase. Po spoljasnjosti ces ih tesko razlikovati ali na presjeku kabla se vrlo jasno vide svi vodovi u kablu. Kod vec konfekcioniranih kablova, balansirani kablovi imaju obavezno stereo banane ili pak XLR dzekove, dok nebalansirani, normalnu mono bananu ili RCA dzek. No, imaj na umu da ne upotrebljavas balansirane kablove za instrumente ili uredjaje koji ne raspolazu balansiranim izlazima i ulazima. Samim balansiranim kablom nista ne dobijas ukoliko i instrumenti koje povezujes njima nisu balansirani. Kod instrumenata ciji izlazi nisu balansirani, a sto je najcesci slucaj kod aranzera srednje klase, pa i vise klase ali starije proizvodnje, zatim gitara, bass gitara itd... moraju se prethodno balansirati izlazi i to upotrebom DI-Boxova, cija je osnovna namjena uravo da od jedne nebalansirane, nacini balansiranu vezu. O Di-Boxovima se vec dovoljno pisalo na forumu.

Mogami jeste manje fleksibilan kabl od Sommer i Monster kablova ali i utoliko jeftiniji. Neku posebnu promjenu u soundu naravno da neces cuti, ona bi se cula eventualno u studijskim uslovima i to na veoma, veoma dobrim monitorima ali zato ces sigurno imati daleko manje smetnji u vidu sumova i bruma. Radi toga se prvenstveno i upotrebljavaju kvalitetniji kablovi na bini. Razlika u samom sound kvalitetu je i u studijskim uslovima minimalna, a kosta nesrazmjerno vise. To je onaj najvisi stupanj kvaliteta, koji je u sustini samo marginalno, skoro neprimjetno visi od onog prvog ispod njega, a uvijek daleko, daleko skuplji. Ovo je tipicna pojava u audio tehnici uopste, pogotovu kada se radi o studijskim ili pak Live instrumentima iz najvise klase. Recimo, razlika u kvalitetu izmedju sounda sa jednog Presonus Studio 192 i jednog RME UFX+ je zaista vrlo mala i moze se uz malo rada skoro relativirati ali je zato RME UFX+ dva i po puta skuplji od Studio 192 Interfacea. Radi se o uniformnom pravilu kod kvalitativne i cjenovne hijerahije audio uredaja iz najvisih klasa. Kod onih srednjih i nizih je razlika u cijeni uglavnom adekvatna razlici u kvalitetu.